Η Μυγδαλια

Η ΜΥΓΔΑΛΙΑ

Το ξέρεις το παραμυθάκι της μυγδαλιάς;

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μικρούλα μυγδαλιά. Είχε φυτρώσει σ’ ένα ψήλωμα, που το έπιανε ο βοριάς και συχνά το σκέπαζαν τα χιόνια. Από κει πάνω η μικρή μυγδαλίτσα έσκυβε κει έβλεπε τις αδερφούλες της, που ήταν φυτρωμένες στον κάμπο. Ζήλευε λίγο, γιατί τις έβλεπε από νωρίς να ντύνονται με τις άνθινες φορεσιές τους. Με τις πρώτες ζεστές αχτίδες του χειμώνα, φούντωναν και γέμιζαν ροζ και άσπρα λουλούδια και τα παιδιά έτρεχαν στην εξοχή να χαρούν την ομορφιά τους.

- Εμένα δε μ’ αγαπούν τα παιδιά, γιατί αργώ ν’ ανθίσω, έλεγε λυπημένη η μικρή μυγδαλιά.

Έτσι, μια χρονιά, σκέφτηκε ν’ ανθίσει νωρίτερα, για να τραβήξει κοντά της τη χαρούμενη συντροφιά των παιδιών. Έβαλε όλα της τα δυνατά και στις πρώτες λιακάδες του Φλεβάρη, να σου και πέταξε μικρά-μικρά μπουμπούκια, και σε λίγο όμορφα άσπρα ανθάκια, που έμοιαζαν σαν πεταλούδες. Τι χαρά που ένιωσε η μικρούλα μυγδαλιά! Περίμενε τώρα με λαχτάρα τα παιδιά.

Μια γέρικη όμως μυγδαλιά, που έστεκε κοντά της, σαν την είδε έτσι στολισμένη, κούνησε θλιμμένα τα κλαριά της και έσκυψε και της είπε:

- Μη βιάζεσαι ν’ ανθίσεις, μικρή μου μυγδαλίτσα. Είναι πολύ νωρίς ακόμα για μας εδώ πάνω, στο ύψωμα που βρισκόμαστε. Ένας βοριάς μπορεί να σου κάνει μεγάλο κακό.

Η μικρή όμως δεν άκουσε τις συμβουλές της γριάς μυγδαλιάς. Βιαστική, άνοιξε όλα τα άνθη της και καμάρωνε πια σα σωστή νυφούλα. Ο ήλιος όμως γρήγορα κουράστηκε να παλεύει με τα σύννεφα και τα χιόνια. Και τότε, ένας δυνατός βοριάς και μια παγωνιά άρχισαν να της ρίχνουν ένα-ένα τα λουλουδάκια της, ώσπου έμειναν τα κλαριά της γυμνά. Απαρηγόρητη τότε η μυγδαλίτσα, έκλαψε τη χαμένη ομορφιά της και όλο το χρόνο ήταν πολύ λυπημένη, γιατί ούτε λουλούδια έκαμε ούτε καρπό. Και η γέρικη μυγδαλιά, με το φύσημα του ανέμου, της ψιθύρισε:

- Δεν έπρεπε να βιαστής. Κάθε πράγμα έρχεται με τον καιρό του. Ν’ ακούς τις συμβουλές των μεγάλων και να μην είσαι ανυπόμονη.