Τό Κατσικάκι Καί Ο Λύκος

ΤΟ ΚΑΤΣΙΚΑΚΙ ΚΑΙ Ο ΛΥΚΟΣ

Ο λύκος συνάντησε μια μέρα έξω από το μαντρί ένα κατσικάκι. Αμέσως σκέφτηκε με τι τρόπο να το ξεγελάσει, να το τραβήξει μακριά και να το φάει με την ησυχία του. Το κατσικάκι όμως σαν είδε το λύκο, κατάλαβε τον κίνδυνο και σκέφτηκε κι αυτό με τι τρόπο θα του ξέφευγε και θα γλίτωνε από τα δόντια του. Έτσι άρχισαν μια κουβέντα. Για να δούμε όμως… ποιος θα ξεγελάσει τον άλλον;

- Καλησπέρα, χαριτωμένο μου κατσικάκι, είπε ο λύκος. Σε καμάρωνα που χοροπήδαγες. Γιατί είσαι τόσο χαρούμενο;

- Γιατί είχα ξεφύγει από το μαντρί κι από το Μούργο μας. Μα τώρα δεν είναι πια χαρούμενο.

- Γιατί; Εγώ σ’ αγαπώ πολύ. Έλα να καθίσεις κοντά μου, να τα πούμε.

- Ευχαριστώ. Μα τι μπορεί να πει ένα κατσικάκι μ’ έναν λύκο. Ξέρω τι με περιμένει.

- Μη με φοβάσαι. Θα δεις τις ωραία που θα περάσουμε οι δυο μας. Προχώρα να πάμε σε κείνο το δέντρο να καθίσουμε.

Το κατσικάκι θυμήθηκε πως εκεί πριν λίγη ώρα καθόταν τ’ αφεντικό του, ο καλός τσοπάνος κι έπαιζε τη φλογέρα του. Να την μάλιστα, την ξέχασε στη ρίζα του δέντρου.

- Άκου, κυρ Λύκο. Ξέρω ότι έχεις αποφασίσει να με φας, όμως ξέρω ότι έχεις και καλή καρδιά, είπε τότε το έξυπνο

κατσικάκι. Παίξε μου λοιπόν λίγη μουσική με τη φλογέρα να χορέψω, και ύστερα με τρως. Στο ζητώ για τελευταία χάρη.

- Αυτό μονάχα θέλεις; Καλά! Θα σου κάνω το χατίρι. Άντε, χόρεψε λοιπόν, είπε ο λύκος. Και έπαιξε ένα χαρούμενο σκοπό στη φλογέρα του τσοπάνη. Μα ξαφνικά σταμάτησε.

- Μπα! Ακούω γαβγίσματα, είπε τρομαγμένος.

- Και βέβαια ακούς γαβγίσματα, κυρ Λύκο, λέει το κατσικάκι. Είν’ ο Μούργος, το τσοπανόσκυλό μας. Άκουσε τη φλογέρα τ’ αφεντικού μας κι έρχεται κατά δω, κυρ Λύκε. Θα σε συγυρίσει ο Μούργος. Έννοια σου.

- Αχ! Τι μούκανες, παλιοκατσίκι, είπε ντροπιασμένος ο λύκος. Καλά τα κατάφερες. Εγώ βέβαια φταίω. Αφού είμαι μάγειρας, τι ήθελα να κάνω το μουσικό; Γλίτωσες από μένα, κατσικάκι, και γλίτωσες χάρη στην εξυπνάδα σου.

Ο Μούργος ξεπετάχτηκε απ’ το μαντρί, κυνήγησε το λύκο και έπειτα ξανάφερε το άταχτο κατσικάκι στο μαντρί του.